~~~~~~~~~~~
ตอนที่สอง : ไนท์แมร์~
~~~~~~~~~~~
รุ่งเช้า ..
หลังจากที่มีคนพบสาหน่อเลือดสาดในออนเซ็น
ทั้งสี่ก็ทำการเปลื่ยนชุดเสร็จหมดเรียบร้อย
"อูยยย..เจ้เล่นแรงจัง"ไลท์ดราม่อนบ่น
"ใครใช้ให้ไปดูล่ะยะ"
"ขอโทษคร้าบบ"
ส่วนอีกสองตัวก็ไม่ปริปากเลย
เซ็ทสึนะกำลังสิ้นหวังเพราะกล้องวีดีโอ S_ny พัง
แล้วทุกคนก็เดินออกมาจาก Inn
"เอ้าใครจะไปไหนก็ไปกลับมารวมกันตอน หกโมงเย็น แล้วกัน"ฮินาตะสั่งแล้วก็เดินจากไป
ทั้งสามตัวก็เดินแยกทางกันไป
คามินะเดินเข้าไปยังร้านหนึ่ง
ป้ายติดไว้ว่า
'Gamer Zone'
เกมเซนเตอร์นั่นเอง ..
ส่วนไลท์ดราม่อนก็หมกอยู่ในร้านหนังสือ
ฮินาตะไปไหนไม่รู้
ส่วน เซ็ทสึโบ ก็ออกไปเดินแดดเปลื้ยงๆก่อนตีหน้าเซ่อกลับมาตอนเย็น
~~~~~~~~~~
หกโมงเย็นหน้าInn~
~~~~~~~~~~
คามินะเดินมาก็เจอ เซ็ทสึนะ มาอยู่ก่อนแล้ว
แล้วอีกสองคนก็เดินมาพร้อมกัน
"เห~พวกนายมารอกก่อนหรือเนี่ยไม่น่าเชื่อ"ไลท์ดราม่อนแซว
"ผิดมากรึไงฟะที่ตรูมารอก่อน"
"ปล๊าว ไม่มีอะไร"
แล้วทุกคนก็เดินขึ้นห้องไป
"ชั้นไปสำรวจเรื่องเป้าหมายมาแล้ว"ฮินาตะเอ่ย
"งั้นเหรอ"
"มีเด็กโลลิโลลิมั่งป่าว?"
"แกนี่มันหื่นจริง คามินะ "
"หนวกหูน่า ไลท์ "
" .... " เซ็ทสึนะนั่งเงียบ
"แล้วที่ไหนล่ะเป้าหมาย" ไลท์ดราม่อนหันมาหา ฮินาตะ
" ร้านลุงที่ขายแฟมิคอมน่ะ "
" อืม "
"ตอนนี้ก็พักแรงไปก่อนแล้วกันแนะนำว่าอย่าอาบน้ำนะเดียวก็เปื้อนอีก"
"คร้าบๆ"
~~~~
เที่ยงคืน~
~~~~
" ไปกันได้แล้วเฟ้ย "คามินะเรียกคนอื่นๆ
ทั้งสามลุกมาแต่โดยดี
แล้วทะยานออกจากนอกหน้าต่าง
แล้วมุ่งไปยังเป้าหมาย
ไลท์ดราม่อนยืนอยู่บนหลังคา
"นี่ๆห้องอยู่ตรงไหนล่ะเจ้"ไลท์ดราม่อนชำเลืองลงไปด้านล่าง
"ใต้พื้นนี่แหละ"
แล้วคามินะก็ลงไปยังหน้าต่างก็พบว่ามีลุงแก่ๆหลับอยู่
เซ็ทสึนะเริ่มทำการแงะกระจกออก
"แกนี่เหมือนโจรเลยนะเซ็ทสึนะ"คามินะมอง
แต่เซ็ทสึนะไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าเฉยๆ
ทั้งสี่กระโจนเข้าไปในห้องนั้นอย่างเงียบๆ
"เอาล่ะเริ่มกันเลย"ฮินาตะเอ่ยขึ้น
หลังจากนั้น ฮินาตะ ก็เริ่มสวดบทอะไรซักอย่าง
จู่ๆห้องก็บิดเบียวเป็นมิติใหม่
ทั้งๆควรจะยืนอยู่ด้านล่างกลับกลายเป็นยืนติดข้างๆแทนเหมือนกับห้องล้มไป
แล้วทั้งสี่ก็เข้าไปยังร่างกายของลุงแก่คนนั้น
~~~~~
ด้านในฝัน~
~~~~~
ทั้งสี่ได้เทเลพอร์ตเข้ามายังภายในฝัน
ข้างในเต็มไปด้วยความสิ้นหวังมากมายและมืดครึ้ม
ทุกคนได้เดินไปยังด้านในก็พบกับแสงสีเขียวสว่าง
"บิงโก~" ฮินาตะเดินเข้าไปใกล้กับแสงนั่นดูรูปร่างคล้ายคริสตั้น
แต่ทว่าเวลานั้นก็มีเงาสีดำตนหนึงมาขว้างไว้
"คนปกป้องสินะ" ไลท์ดราม่อนยิ้ม
"ได้เวลาสู้แล้วพวก" คามินะเอ่ยขึ้น
คามินะพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก มือขวาแสกคาตานะออกมา
"ตายซะ!!"
คามินะฟันเงาตนนั้นแต่ว่ามันป้องกันได้
"ชิ!!"
"มาช่วยแล้วพวก" ไลท์ดราม่อนวิ่งเข้ามาแล้วใช้มีดแทงกลางหัวเงา
เงาตนนั้นทรุดทันทีที่มีดปักลงไป
แล้วทั้งสองก็กระโดดออกมา
ฮินาตะ กับ เซ็ทสึนะ ก็ใช้ปืน กลาดรัว
เสียงปืนดังสนั่น ลูกกระสุนร่วงพรูลงมายังพื้น
แล้วเงาตนนั้นก็หายไป
"อ่อนชิบเป๊ง" คามินะเอ่ยขึ้น
แล้วเซ็ทสึนะก็เข้าไปยังคริสตั้นสีเขียวแล้วก็พังทิ้ง
แล้วทั้งสี่ก็กลับมาที่เดิมในห้อง
พอออกมา ลุงแก่ๆคนนั้นก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
แล้วก็มีเสียงนึงดังขึ้น
"ลุงครับ" คนๆนึงเข้ามาในห้อง
(แมกซ์)
เมื่อเด็กหนุ่มเข้ามาในห้องก็พบกับคนแปลกหน้าสี่คน
"พวกแกเป็นใครกัน!?"
"แล้วมาทำอะไรที่นี่!?"
"พวกเราไม่ได้มีธุระกับแกซะหน่อยแต่กับลุงนั่นน่ะมี"
เด็กหนุ่มจึงเข้าไปปลุกลุงของตนแต่ก็เห็นว่าเดี้ยงไปซะแล้ว
"ทำไม.. ทำไมแกต้องฆ่าลุงชั้นด้วย!!"
" เล่าให้มันฟังทีซิเซ็ทสึนะ " คามินะสั่ง
" เฮ้อ~ ชั้นว่าชั้นจะไม่พูดแล้วนะเนี่ยครั้งแรกของฟิคนี้เลยนะเนี่ยที่ชั้นไม่พูด "เซ็ทสึนะถอนหายใจ
"เอาล่ะชั้นจะเล่าให้ฟัง พวกเราเป็นเผ่าไนท์แมร์ เป็นผู้เชื่อมต่อความฝัน"
" เมื่อปีที่แล้วมีสัตว์ประหลาดจากต่างดาวมายังโลกนี้ พวกมันจะฝังเซลในคนที่กำลังสิ้นหวัง "
"เพราะตอนมนุษย์สิ้นหวังจะปลดการป้องกันทางภายในทุกอย่างพวกนี้จึงเข้าไปได้ง่ายๆ"
" พวกเราเรียกเอเลี่ยนพวกนี้ว่า รูช รูชเมื่อฝังจะเข้าไปยังสมองและทำการยึดเซลต่างๆ "
"หลังจากนั้นมันก็จะทำการพัฒนาตัวเองต่อไป เมื่อมันยึดร่างได้แล้ว คนๆนั้นก็จะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป"
" มันก็คลือๆปรสิตนั่นแหละ ที่จะเข้าไปควบคุมร่างคนอื่น "
" เมื่อมันยึดร่างได้แล้ว มันก็จะเริ่มทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง "
" กลายเป็นซอมบี้ที่ไม่รู้จักความตาย "
" และเมื่อมันพัฒนาถึงร่างสุดท้ายมันก็จะแพร่เชื้อไปยังคนอื่นๆ "
" แล็วก็กลายเป็นฝูงห่าซอบบี้ไปเลยทั้งเมืองยังไงล่ะ "
" พวก รูช ตอนนี้กระจายไปทั่วโลก "
" องกรของเราจึงตั้งหน่วยเพื่อกำจัดพวกมัน "
" และลุงของเธอก็เป็นหนึ่งในผู้เคราะร้ายที่โดน รูช ฝัง "
" เมื่อทำลาย รูช ได้แล้วคนที่โดน รูช ฝังก็จะตายไปด้วย "
" แค่นี้แหละมีเรื่องไหนไม่เข้าใจก็ไปถามคนแต่งเอา "
เซ็ทสึนะถอนหายใจแล้วก็เดินออกไปทางหน้าต่าง
" ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือไง.. ที่จะไม่ให้ตายน่ะ.. "
" มี " เซ้ทสึนะเอ่ย
" แล้วทำไม .. "
" เพราะมันลำบากยังไง "
" พวกแกมันไม่มีหัวใจ!! "
เด็กหนุ่มคว้ากระบองแถวนั้นมาฟาดเซ็ทสึนะ
แต่ก็หวืด
" จำไว้นะชั้น แมกซ์น่า สักวัน..สักวันชั้นจะตามไปล้างแค้นพวกแก!!! "
แล้วทั้งสี่ก็หายไปจากห้อง
~~~~
ห้องพัก~
~~~~
" นี่เซ็ทสึนะล่ะคามินะ " ไลท์ดราม่อนถาม
" ไม่รู้สิ อยู่บนหลังคาล่ะมั้ง "
" อืม "
~~~~~~~
บนหลังคาInn~
~~~~~~~
เซ็ทสึนะนั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่อง
'ใช่ว่าชั้นจะไม่ได้เข้าใจนายซักหน่อยนะแมกซ์น่า'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
To Be Contineu
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~